1-1- حداکثر اکسیژن مصرفی
حداکثر اکسیژن مصرفی، حداکثر میزان اکسیژنی است که بدن می تواند هنگام فعالیت ورزشی مصرف کند. مرسوم است که 
زمانی محقق می شود که حجم اکسیژن مصرفی(
) به رغم افزایش بیشتر شدت فعالیت ورزشی به فلات برسد، نسبت تبادل تنفسی از 1/1 فراتر رود و تواتر قلبی بیشینه ای در دامنه 10± (سن – 220) ضربه در دقیقه بر آورد شده باشد(13). افزایش در پس از تمرینات هوازی به عواملی از جمله آمادگی اولیه فرد، طول مدت برنامه تمرینی و شدت تمرین بستگی دارد(14). میزان تولید آدنوزین تری فسفات در فعالیت‌های استقامتی به میزان اکسیژن مصرفی در طول فعالیت بستگی دارد و توسط و درصدی از که اجرا با آن صورت می‌گیرد، تعیین می‌شود. اما در افراد تمرین کرده، همبستگی کمی بین و عملکرد هوازی وجود دارد زیرا آنان به تمرینات حساسیت کمتری نشان می‌دهند.
2-1-درصد حداکثر اکسیژن مصرفی
یکی از اثرات تمرین، افزایش توانایی فرد برای نگهداری درصد بیشتری از به مدت طولانی در هنگام فعالیت است. افراد تمرین کرده می‌توانند 83 تا 87 درصد را به ترتیب حدود دو و یک ساعت درحین فعالیت حفظ کنند. در صورتی که، این مقادیر در افراد تمرین نکرده حدود 35 تا 50 درصد می باشد(15). بنابراین به نظر می‌رسد که پس از یک دوره تمرینی نه تنها مقادیر افزایش می‌یابد بلکه درصد استفاده از آن نیز، تغییر می‌کند. افزایش ، تقریباً در دو ماه اول تمرین صورت می‌گیرد و سپس افزایش آن کند می‌شود. در صورتی که تغییر در درصد استفاده از ادامه می‌یابد. بنابراین تغییرات عملکرد هوازی ابتدا نتیجه تغییرات و متعاقب آن بیشتر ناشی از تغییرات درصد است. توسط عوامل قلبی ـ عروقی ـ تنفسی محدود می‌شود، در حالی که درصد که به مدت طولانی حفظ می‌شودو مرتبط با سازگاری‌های عضلانی است(15).
